Bir hekimin kan kardeşine böbrek nakli/Diyarbakır

[melleseferi]

Bir hekimin kan kardeşine böbrek nakli/Diyarbakır



Kan kardeşin ne demek olduğunu çocukluğunda tanımlayan bir kuşağın mensubu olarak ben de doksanlı yılların başında, Saddam Hüseyin Irak'ının Türkiye'ye kimyasal silah saldırısı yapacağı söylentileri arasında ilk kan kardeşimi kazanmıştım. Babam kimyasal korkusuyla, evin altında ahır olarak kullandığımız bodrum katını bir düzenleyerek sığınak haline getirmişti. Sonra bir gün saldırı olacağı söylendi ve biz o gece sığınağa çekildik, tabi ki komşularımızdan birini de ailecek o sığınakta misafir etmiştik. Komşumuzun oğlu ve çok sevdiğim arkadaşım ile ilk defa ailelerimizin birlikte olduğu o dönemde, o korku dolu gecede bileklerimizi keserek kanımızı birbirine karıştırmış ve kan kardeş olmuştuk. Hatta bu kan kardeşliği kutlamıştık da ailecek. O gün şunu hissetmiştim; artık bir kardeşim daha var ve O'na yönelen tüm kötülükler bana da yönelmiş olacaktı. Zaman geçtikçe bileklerimizdeki kan kurudu ve kardeşliğimizin heyecanı da kayboldu. Biz büyüdük ve çok ayrı yerlerde, çok ayrı konumlarda yaşamaya başladık. Kan kardeşim ortaokuldan sonra okulu bıraktı, bense okuyup doktor oldum. Sonra aşık olduğum kadınla bir araya gelebilmek için genel cerrahi asistanlığını kazandım, ki o zamana kadar cerrah olmayı aklımın ucundan bile geçirmemiştim.
Tarihler 23 Kasım 2007'yi gösteriyordu ve benim genel cerrahi asistanlığındaki ilk günümdü. Bana ameliyathaneye gitmem gerektiği söylendi. Ameliyathaneye gittim, rutin hazırlık prosedürlerini tamamladım ve ameliyata girdim. Ameliyat böbrek nakli yapılmak üzere vericiden böbrek alımı ameliyatıydı ve o gün ilk kez ameliyatta elime iğne batmıştı ki aklıma ilk gelen bu hastayla kan kardeşi olduğumu düşünmekti ve o hastayla benim çıkarlarımız ortaklaşmaya başlamıştı. Hasta iyiyse ben iyi, kötüyse ben kötü olacaktım. Bundan sonra hastama yönelen her tehlike bana da yönelmiş olacaktı. İşte o ilk ameliyattan sonra defalarca ve birçok farklı insanla kan kardeşi oldum ve binlerce kardeş sahibi oldum. O günden sonra da cerrahi asistanlığım süresince en çok katıldığım ameliyat olacaktı böbrek nakli ameliyatı ve gün geçtikçe daha fazla farkına varacaktım, böbrek nakli yapılan hastaların çoğunluğunun doğudan geldiğinin. Bu durumu fark ettikçe ve hastaların maddi olarak düşük sosyoekonomik yapısını anladıkça neden doğudaki bir merkezde organ nakli yapılmadığını sorgulamaya başladım. Ne de olsa sağlık hizmeti sağlık sorunlarına yerinde müdahale edilerek verilecek bir hizmetti ve bir hekim olarak yerindenliğin gerekliliği mevcut örnekte net olarak ortada duruyordu.
Zaman geçti ve bir gün genel cerrahi uzmanı olarak Diyarbakır Eğitim ve Araştırma Hastanesinde çalışmaya başladım. İşte bugün, yani 17 Temmuz 2013'te, yani ilk girdiğim böbrek nakli ameliyatından 2054 gün sonra, bölgede, Diyarbakır Eğitim ve Araştırma Hastanesinde bir bayan hastaya abisinden alınan böbrek nakledildi ve ben vericiden böbrek alınması ameliyatındaki cerrahlardan biriydim. Bugün yıllar sonra, benim açımdan bir hayalin gerçekleşmesini, bir hasta için ise böbrek sahibi olmayı ifade ediyordu. Son kan kardeşimin hayatından diyalizin artık çıktığı gündü. Hastamın, kan kardeşimin, insanımın ve hekimliğimin yaşadığı bu kutlu günde sonsuz emeği olan, genel cerrahi uzman doktorları Dr Nurettin Ay (DEAH Organ Nakli Sorumlu Hekimi), Yrd Doç Dr Veysi Bahadır (DÜTF Organ Nakli Sorumlu Hekimi),Dr Ünal Beyazıt'a; idari görevlerinin yoğunluğu arasında organ naklini canla başla destekleyen Doç Dr Ramazan Danış(DEAH Organ Nakli Merkez Müdürü ve Nefroloji Uzmanı), Doç Dr Bahri Çakabay (DEAH Başhekimi) ve Diyarbakır'da organ naklinin hayat bulmasını sağlayan Doç Dr Muhammet Güzel Kurtoğlu'na (Diyarbakır Kamu Hastaneler Birliği Genel Sekreteri) sıradan bir vatandaş olarak kendi adıma sonsuz teşekkürler ediyorum. Organ Nakli Koordinatörleri, Gülenber hanım ve Mansur bey olmasaydı bu tedaviler mümkün olamayacaktı. Bugünü tarihe not düşüyor ve bölge insanına kutlu olmasını diliyorum.

radikal.com.tr