TEŞEKKÜRLER

[melleseferi]

TEŞEKKÜRLER

Bu bayram boyunca çok rahatsızdım ve telefonum uzun süre kapalıydı. Dün sanki yeniden dünyaya döndüm. Bu öyle değerli bir şey ki.
Yeni hayatımda aylardır çoğu aramaya da cevap verecek vakit ve gücüm olmadığından konuşmaları asgariye indirdim. Bilen bilir bir de uzun konuşma huyum vardır. Malum sosyal medya profil ve sayfalarım da her ne kadar eleme yapsam da oldukça kalabalık. Aslında aramam gereken çok yakın ve dost olunca arayamadığınızda hep bir suçluluk duyuyorsunuz. Sosyal medyayı iyi yönde kullanabiliyorsanız çürük ayva ruhlular hariç hiç yüzünü göremediğiniz kişilerle yakın arkadaş da olabiliyorsunuz. Zaten biz engelliler kanıksanmış erişimsizlik nedeniyle sosyalleşmede hep kısıtlıyız. Benim kadar uğraşısı olmayan engelli arkadaşlarım sağ olsunlar genellikle beni ararlar. Ev hayatı ve yaşamsal sorumluluklarım, epey fazla uğraşım ve biraz çalış, biraz dinlen ama dinlenirken de boş durma düsturum sonucu sevdiklerimle muhabbette hep eksik kalıyorum. Niye fazla uğraşı derseniz, bu yaradılış özelliğim ve bedensel acılarımı bastırma, vücuttan uzaklaşıp ona hapsolmadan ruhu uçurma çabam nedeniyle diyebilirim. Ancak bu bayramda kaldıramadığım gözkapaklarım, gırtlağımda konuşturmayan yumru, taşikardi, panik hali, omurga boyunca kasılmayla ruhum büyük ölçüde bedende hapsoldu. Uçabilen kısmı yukarıdan “Tülincik, ya sabır birkaç güne geçecek. Kendine izin ver “ demekle yetindi.
Ben beni bayram sonrasında arayanlara, birikmiş mesajların sahibi tüm gönüldaş, kader arkadaşı, yoldaş, kadıncıklarım, büyüklerime benden vazgeçmedikleri için müteşekkirim. Normal hayatımda fiziken yanımda olmasanız da gönül ve dualarınızda olmak manevi açıdan çok değerli. Bilenler vardır gündüz zorunlu işim olmadıkça interneti açmam. Gece yarısı gelirken kimsenin beni yakalamaması ümidiyle açar, okumalar yapar ve yönettiğim özel gruplarıma atarım. Bir de arşivleme adına anılarımı paylaşırım. Uyuma yetim uzun yıllardır zedeli olduğundan gecelerim bana ait olsun, beni mutlandıran şeyler yapmak isterim. Ayrıca benden “iki satır !” bekleyenler... şaka şaka zira uzun yazarım ben. Neyse o iki satırı veya bana ait eski bile olsa fotoğrafımı görmek isteyen Canlar var bir de. Onlar Can neredesin, iki satır yaz, iyi misin diye aradıklarında utanıyorum. Hani mum dibine ışık vermez ya, meğer benim ışığım varmış da onlara ulaşıyormuş. Başka gönüllere iki sözle deva, yoldaş olabiliyorsam ne mutlu bana! Birçok deneyimimde yaşam koçluğu yaptığımı bilmeden insanlarımın beni yapar hale getirdiklerini yaşam koçluğu eğitimi aldığımda anladım. Sağ olsunlar benim yeni bir meslek sahibi olmama neden oldular. Binlerce takipçim var ve ne yazık ki doğru dürüst kimsenin, yakınlarımın profillerine girip bakamıyorum. Aslında zamanın kısaldığının farkındayım. Hele benim gibi ruh yaşı genç, beden yaşı 80’lerde olanların iki ayağının da çukurda olduğunu bilmesi insanın kalabalıklardan, telaşeden kaçıp zamanını kaliteli değerlendirmeye yönlenmesine sebep oluyor. O yüzden zihnen, ruhen ve bedenen gün boyu elimde telefon oturmak kendime en büyük ihanet ve yaşamı ıskalamama sebep olurdu. Ben gönüllerde kalmak adına zaten uğraşıyorum. Bu çağda bir nesil sonra unutulacak faniler olan bizler hayata biraz iz bırakabilme güdüsünü taşıyorsak naçizane uğraşılarımıza vakit ayırmalıyız.
Beni bağışlayın ve benimle olduğunuz için sağ olun öncelikle "Hocalarım"," Öğrencilerim", “Ablalarım, Kadınlarım”, “Abilerim, Kardeşlerim”, “Kızcıklarım, Oğulcuklarım”…
Sevmeyi seviyorum ancak hani hep derler "için dışın bir de, senin aşamadığımız bir duvarın da var." İşte o duvar benim naif ruhumu koruma alanımın başladığı yer biliyor musunuz?
Sevilmeyi de annesiz bir çocukmuşçasına seviyorum. Zira o çocuk ne kadar güler yüzlü ve iyimser olsa da genellikle hüzünlü.

Sevgi deyince aklıma geldi, hani sosyal medyanın yüzeysel, bayağı, ilan-ı aşk abazanları var ya, onlar bizden uzak ola. Bu gibiler siz önce zamanın, hayatın çok değerli olduğunu ve her salisenin elinizden gelmemek üzere gittiğinin, şarjınızın bittiğinin farkına varın. Dayatılan görsel dünyanın görüntüleri ardındaki kalbi, ruhu göremeyen acizler sürüsü! Bedenlere tapmayı bırakın. Muhabbet olsun diye insanlara sarkmayın. Biliyor musunuz ki, sürekli aynı pozisyonda kalması kolay olmayan, boynu, elleri, gözleri telefonda yazmakta zorlanan insanlar da hayatta var. “Naber, nasılsın, tanışalım mı, evli misiniz, ben çitiyim (aslı ciddiyim), engelli misiniz? (nasıl anlayamıyorsa), şimdi ne yapıyorsun? ..." Asker arkadaşıymışçasına senli benli tavırda, özel hayatı hiçe sayan sığ bakışlı, saygısız, maneviyatsız ahmaklar !!!! Acilen Türkçe’mizi yazmayı öğrenin, güzel dilimize saygı duyup hakkını verin ve ve ve okuyun. Ne olur okuyun. Sosyal medya magandaları, entelektüel görünümlü çoğu sakallı ve azalmış saçları arkadan toplu kadın avcıları, siz de ayrı tayfasınız.  Bedeni insan görüntüsündeki ruhsuzlar, hayatınız internetten eş arayacak kadar değersiz demek ki!  Canlarıma özel teşekkürlerimin yanına bu sözler yaraşmadı fakat böylesi varlıkların var olduğu gerçeği o canların değerini daha da artırıyor bence, ne dersiniz?
(Videoda diyafram nefesim ve sesim yerine kafa sesimi kullandığım için özür dilerim. Çok çalışmam gerek eski halim, kaslarım için. Buraya kadar sabredip okuyanlara ise özel teşekkür ederim🙏. Merak edenlerime... Alın size üzerinde buğusuyla taze taze fotolar ve yeşil dünyam, emeğim...🤗🌼🍀💚🎈🧚 )
Çoğu onurlu kadının şikayetçi olduğu bu adam ve hatta bunlara çanak tutan kadın sıfatlıların dışındaki insanlarım sağolun, sağlıcakla ve hoşça kalın.
İyi akşamlar ola. Dua ile…Tülin Erol  25.7.2021 Kendimenasihatlar #Kendinekoçolmak  #Hayataizbırak  #İllegalduygular  #Yağlıdirektenmesajlar

Kayseri de Bir ilk Kiralık Akülü Tekerlekli Sandalye Kayseri de Kiralık Tekerlekli Sandalye Kayseri de Kiralık Çocuk Tekerlekli Sandalyesi 0544 716 20 45